Ooit lang geleden begon ik de basis voor deze inmiddels vooral informatieve website met het verslag van mijn stiltereis op een Spaanse berg in de Sierra las Nieves. Afgelopen week was het voor mij tijd om deze stiltereis voor mij een gevolg te geven. De organisatie die destijds de reizen organiseerde is inmiddels enkele jaren ter ziele, maar tot mijn geluk hebben de warmste mensen uit de organisatie destijds zich verzameld bij de reizen van Mi Cuento en kon ik dus vol vertrouwen een nieuwe reis boeken, omdat ik wist dat ik met mijn gevoel in veilige handen terecht zou komen.
In tegenstelling tot zeven jaar geleden dook ik nu niet de stilte van de bergen in, maar kwam ik terecht aan (wat er over is bij deze droogte van) het stuwmeer van Viboras (Embalse de Viboras) tussen de olijfbomen (en de olijfbomen, en de olijfbomen en de olijfbomen, en ....) van Jaén.
De Caminito del Rey werd gebouwd in 1905 als een makkelijke manier om arbeiders naar de waterkrachtcentrale van Chorro Falls bij het stuwmeer van de Guadalhorce te krijgen.
Het pad was een belangrijk onderdeel van de industriële ontwikkeling van Andalusië en was een van de eerste wandelpaden in de regio.
"Caminito del Rey" betekent "Pad van de Koning", het. Het pad kreeg deze naam omdat de Spaanse koning Alfonso XIII in 1921 een wandeling over het pad maakte tijdens de opening van de eerste stuwdam in de rivier de Guadalhorce.
Het was een belangrijk moment voor de industriële ontwikkeling van Andalusië en werd gevierd met een groot evenement. Sindsdien is de naam "Caminito del Rey" gebleven als een herinnering aan het koninklijke bezoek en de historische gebeurtenis.
Eén van de meest populaire gespreksonderwerpen blijft natuurlijk altijd het weer.
Het klimaat in Andalusië varieert sterk, afhankelijk van de regio en de hoogte.
Of je nou op zoek bent naar een wandel- of fietsvakantie, een zon- en zeevakantie of winterse activiteiten, Andalusië heeft voor iedereen iets te bieden in elk seizoen en voor elke activiteit.
In kustplaatsen zoals Málaga en Almería is het klimaat warm en droog, met milde winters en hete zomers die het hele jaar door populair zijn bij toeristen op zoek naar zon en zee.
In het binnenland van Andalusië, zoals in Jaén, Granada en Córdoba, heerst een koeler en minder droog klimaat, met koude en natte winters en warme en zonnige zomers. Dit klimaat maakt het gebied ideaal voor wandel- en fietsvakanties, met de beste periode tussen maart en november.
Op de site Los Pueblos mas bonitas de España vind je de mooiste dorpjes in Spanje, althans dat vind de gelijknamige vereniging en alhoewel er zonder meer te twisten valt of er andere dorpjes bij zouden moeten, zijn de dorpjes die zij er uit hebben gelicht zonder meer prachtig en uniek te noemen. Slechts 20% van de steden die het lidmaatschap van de vereniging aan hebben gevraagd zijn door de selectie gekomen.
Zeventien van deze dorpen liggen in Andalusië, veel dorpen hebben inmiddels hun eigen pagina op onze website. Opvallend is dat geen van de witte Andalusische dorpjes in Sevilla ligt, maar misschien is dat wel omdat je in in die provincie het beste aar de hoofdstad zelf kunt gaan om de Moorse en Romeinse invloeden te bekijken.
De mensen die mij kennen weten dat ik overal een mening over heb. En dat ik de hinderlijke eigenschap heb deze niet onder stoelen of banken te steken. Misschien is het eerlijker om te zeggen dat ik ronduit eigenwijs ben en dat mensen met goede argumenten moeten komen om me te overtuigen.
Nog niet zo heel lang geleden was bijna iedereen zo, we hadden ons eigen gelijk en als je in een diepgaande discussie ging kwam je allebei met argumenten en luisterde je naar elkaar om te kijken of de ander misschien ook wel ergens een punt had.
Soms stelde je je mening dan zelfs bij, dat was een teken van kracht en niet van zwakte. Durven toegeven dat je een mens was en in staat was naar anderen te luisteren en ook daadwerkelijk te horen wat ze te zeggen hadden. Ergens in de laatste jaren is dit echter in onmin geraakt. Het begon misschien wel in de politiek, waar mensen die hun mening bij durfden te stellen als ze door mensen overtuigd werden ineens een 'draaikont' werden genoemd.
De volksvertegenwoordiging die wij gingen kiezen had een 'rechte rug' als ze halsstarrig en stijfkoppig aan hun mening vasthielden en waren zwak als ze toe durfden te geven dat ze ernaast hadden gezeten.
Persoonlijk vind ik dat de politiek daardoor steeds verder van de mensen af komt te staan, maar we doen het zelf, door vooral te stemmen op mensen die goed zijn in het gooien met oneliners in plaats van op mensen die hun mening funderen met argumenten. Dat is het voordeel van democratie, doordat we ze zelf kiezen krijgen we de politieke leiders die we verdienen.
Tot voor een paar jaar geleden dacht ik nooit zo na over stilte, geluid is immers iets wat zich veel meer opdringt en opvallender leidt tot verrukking (muziek) of irritatie (herrie). Vanaf het moment dat ik me meer bewust werd van de wonderlijke macht van de stilte heeft deze me echter gefascineerd, zeker tijdens en na mijn stiltereis van inmiddels alweer vijf jaar geleden.
Toen maakte ik voor het eerst uitgebreid kennis met de stilte en de kracht daarvan. Ik merkte dat stilte me meer kon leren dan welk gesprek ook. In de stilte komt vanzelf het moment om alles wat zich in je leven af heeft gespeeld vorm te geven, in al zijn puurheid en zonder dat je erover hoeft te oordelen.
Als je maar lang genoeg in stilte bent komen er zaken uit je onderbewuste naar boven die je leren over jezelf, je hebt gevoelens over zaken waarvan je niet eens wist dat ze je (nog) bezig hielden en er is tijd om die gevoelens met respect te behandelen.
Ook in andere situaties kan stilte je veel leren. Denk aan een gesprek met iemand die je net kent, als er een stilte valt kan die bij de ene persoon heel ongemakkelijk voelen terwijl het bij de andere juist goed voelt, alsof de stilte er is om de omgeving en de mensen daarin te benadrukken.
Nu de vaccinatie eindelijk dichterbij gaat komen is het tijd voor wat vrolijke gedachten, welke dingen wil je gaan doen zo gauw je weer alles kunt doen zonder andere mensen te kunnen besmetten?
Ik heb wel een aantal dingen die ik heel graag zou willen doen. Allereerst zou ik het heerlijk vinden om met de familie bij elkaar te komen en elkaar een heerlijke knuffel te kunnen geven, het ultieme samen-gevoel weer terugvinden.
Een andere droom is weer op vakantie kunnen, een paar weken uit de vertrouwde omgeving naar een warm land, ook weer eens mensen om me heen die geen Nederlands spreken. Gewoon even vluchten uit het dagelijkse bestaan dat zich het laatste jaar op een paar m² heeft afgespeeld.
En natuurlijk is er de live muziek die ik mis. Een bandje met goede muziek, gezellige mensen en een drankje erbij, lekker dansen en veel te laat thuis komen. De volgende dag spijt hebben en onder een dekentje op de bank uit eigen keuze een dagje in quarantaine gaan.
En dan zijn er natuurlijk komende zomer weer de festivals, wat is er mooier dan dat. Heerlijk met bekenden naar muziek luisteren, genieten van de sfeer, naar de mensen om je heen Kijken naar andere mensen die gelukkig zijn, nieuwe mensen leren kennen, samen zijn met mensen die net zo gek zijn als ik. Dat is voor mij een ultiem geluksgevoel.
Zelf ben ik iemand die de rust wel kan waarderen, ik hoorde pas iemand praten over intrinsieke luiheid, misschien is dat zelfs wel wat ik ben, intrinsiek lui. Het klinkt in ieder geval interessanter dan dat ik een lambal ben.
Voor anderen is de rust erg moeilijk. Mijn dochter van 17 heeft het maar moeilijk met de corona, ze wil vooral bezig zijn met het beleven van dingen. Ze wil eigenlijk het liefste met veel vrienden samen zijn en omdat dat niet kan dan maar leuke dingen doen.
Maar nu de bioscopen, zwembaden, ijsbanen en winkels dicht zijn is dat wel extra moeilijk. Vooral ook als je vader je ook nog eens verbied om in de keuken te voetballen (de TL buizen in de keuken zijn eerder al gesneuveld).
Dan zou je zeggen, lees een boek of kijk een serie op Netflix, dat is op zich een prima optie voor intrinsiek luie mensen zoals ik, maar mijn dochter heeft daar absoluut geen geduld voor, dus dan wordt de wereld heel klein.
Dan is het wel leuk om te zien dat ze uiteindelijk toch nog dingen weet te verzinnen om haar dagelijkse vlogs mee te vullen. Er zit dan ook meer creativiteit in het puntje van haar linkerpink dan in mijn hele lijf geloof ik en daar heb ik bewondering voor.
Laat ik het maar eens doen, een bespiegeling over het afgelopen jaar, want dingen mogen afgesloten worden voor je aan iets nieuws begint.
Voor velen was 2020 geen jubeljaar, voor mij persoonlijk was het een jaar van verandering. Nadat we begin dit jaar plotseling te maken kregen met de corona, die ervoor heeft gezorgd dat ik het jaar erg alleen heb doorgebracht zag ik op doordeweekse dagen alleen af en toe een supermarkt van binnen. Tot oktober was er nog het contact op het werk en in de zomer ging ik bijna elke dag wandelen.
Nadat ik op 2 oktober mijn laatste werkdag had werd ook de wandellust hard minder, wat ongetwijfeld ook te maken had met de kortere dagen, ik blijf een hekel hebben aan de donkere winterdagen. Positief waren de digitale bijeenkomsten met een clubje mensen, al blijft het natuurlijk surrogaat ten opzichte van elkaar in het echt zien.
Eind november begon ik aan een opleiding. Het is een erg interessante en leuke opleiding, het is alleen wel te merken dat sommige mensen al veel dieper in de stof zitten doordat ze al werkzaam zijn in de sector terwijl anderen (zoals ik) die zich om willen laten scholen een hele inhaalslag te maken hebben, het wordt een enerverende weg die een bergachtig karakter gaat hebben. Maar voorlopig is het een uitdaging waar ik zin in heb.
De laatste maand van 2020 kende daarnaast de nodige spanningen, waardoor de feestdagen wat minder vrolijk verliepen dan vooraf gepland. Uiteindelijk hebben we de decembermaand afgesloten en gaan we nu vooruit kijken.
Mentaal rusteloos en fysiek lusteloos, geestelijk ben ik zoekende terwijl ik lichamelijk versteend lijk.
Al de dingen die ik me had voorgenomen te gaan doen zo gauw ik meer tijd had, ze komen niet uit mijn vingers, Daar waar de urgentie toeneemt om actie te ondernemen lijkt de verlamming toe te slaan en borrelen er steeds meer ideeën op in mijn hoofd die nergens toe leiden.
Waar ik eerst dagelijks een wandeling maakte, kom ik nu met moeite eens per week in de benen en voelt het op die manier verlaten van mijn cocon als een bedreiging, als een vorm van onnodige onrust. Alleen is het veilig, binnen is de rust, misschien is het een fase die ik nodig heb om weer op te laden.
Ruim twintig jaar aan automatismen is weg gevallen en daar moet ik overduidelijk meer aan wennen dan ik gedacht had.
Ik zou immers een weekje vakantie nemen en dan elke dag solliciteren, leren, bewegen, opruimen en afvallen, tot nu toe heb ik op al die vlakken het tegenovergestelde klaargespeeld. Misschien moet ik iets minder hooi op mijn vork nemen.
Soms ben ik net een rups, dan verdwijn ik voor langere tijd in mijn cocon. Ik ga zitten denken over verleden, heden en toekomst en kijk dan waar ik uit kom. Het is geen piekeren, maar het er staat wel een tijdelijke muur tussen de buitenwereld en mezelf.
Momenteel is weer zo'n periode dat ik duik, denk, overweeg. Puzzelstukjes uit het verleden vallen op zijn plaats waardoor ik dingen een plaats kan geven, het verleden ziet er heel anders uit als je er met de kennis van nu op terug kijkt en het geeft me de mogelijkheid om dingen te beoordelen zoals ik dat in destijds niet kon. Dat geeft rust.
Het heden staart me aan en daagt me uit, de vrijheid om even niets te hoeven doen dreigt soms te ontaarden in lui zijn. Maar de bevrijding uit een jarenlange structuur heeft tijd nodig en die weg is heuvelachtig. Die weg bewandelen is mezelf weer ontmoeten, hij voert langs mijn angsten, mijn vreugdes en misschien wel langs een onvermoede creativiteit.