Zo, dat had ik dus al snel bekeken. Schrijven in het Spaans komt voor mij te vroeg. Als ik een stukje in het Spaans wil maken ben ik een paar uur bezig met een paar zinnen, omdat ik nog teveel op moet zoeken. Er zijn dus vast snellere manieren om het Spaans beter onder de knie te krijgen en bovendien is het spelen met woorden met een beperkte woordenschat bijna niet mogelijk
Ik wil de komende tijd proberen toch een paar keer per week een blogje te plaatsen, zo lang ik nog op zoek naar nieuw werk of een nieuwe studie ben heb ik daar tussen het leren coderen en het solliciteren wel tijd voor als ik het gewoon in het Nederlands doe.
De eerste week van mijn vrije tijd heb ik geprobeerd om wat rust te vinden. In de tussentijd heb ik van al mijn lopende sollicitaties te horen gekregen dat een eerste gesprek er niet in zit, er zit helaas nog geen bedrijf tussen dat eerlijk heeft durven te zeggen dat ze op zoek zijn naar een jongere medewerker. ik vraag me ook af of bedrijven zich realiseren dat mensen van 50 tegenwoordig ook nog bijna 20 jaar door moeten en dat het dus niet zo is dat ze vijf jaar nadat je ze hebt aangenomen met de VUT gaan. Ik kan écht nog jaaaaren mee.
Tiempo para ti también significa tiempo para pensar, una de mis especialidades, aunque eso no lo me gusta siempre.
En primer lugar, piensa en el pasado, intenta colocar cosas que no he procesado. Noto que algunas cosas toman mucho más tiempo del que les ha dedo. Tengo que tomar las piezas separadas de Arnt y volver a ensamblarlas con cuidado hasta que estan completos de nuevo.
Descubrir que tener un trabajo no es evidente me enfrenta con una nueva verdad. Así que también es hora de pensar en el nuevo empiezo, tengo que hacer un nuevo punto de partida.
Lo mejor de este punto es que puedes construirlo desde cero.No hay ingresos, hay independencia. No es un trabajo que siempre haya estado ahí, pero uno que todavía se puede encontrar. El lugar, el tiempo y la forma aún están por determinar.
El ultimo viernes fue el final de más de 20 años trabajando para una empresa en este pueblo. Es el final de un hermoso período y espero poder empezar de nuevo. Es la primera semana de mi nueva vida!
Espero que en unos años me pueda reír de este texto porque el español es tan malo. Para mi es una manera de seguir desarrollando y espero que no todos se vayan ahora.
Voy a tratar de tomar tiempo todos los días para aprender español, al igual que quiero estudiar todos los días para programar (codar o codificar, no sé cual palabra es correcta). De esta manera quiero tener una mejor oportunidad de conseguir un trabajo en el futuro, en Holanda o en España.
Planeo escribir más de lo que he hecho en los últimos meses, pero no sé si realmente puedo. Quiero escribir sobre mi nuevos empiezo y las cosas que encontraré. Es un viaje nuevo y un viaje desconocido, puede ir en cualquier dirección, buena o mala, pero en todos los sentidos aprendo mucho sobre mí.
En un futuro cercano contaré más sobre los sueños que tengo actualmente y si aún no te he echado, puedes leer sobre ellos.
Op sommige momenten verschijnt er een kruispunt op je levenspad en heb je de kansen om je leven een andere richting te geven. Zo was denk ik mijn stiltereis een duidelijk kruispunt in mijn leven en kreeg ik toen een deel van de inzichten om mijn leven anders in te delen. Alhoewel ik een tijdlang op dat kruispunt heb gestaan ben ik om één of andere reden uiteindelijk toch gewoon rechtdoor gegaan, wellicht omdat dat de meest veilige en bekende weg was.
Naar nu blijkt was het slechts een uitstel van keuzes want zonder aankondiging blijkt het gekozen levenspad uit te komen op een splitsing en moet ik alsnog een keuze gaan maken of ik rechts- of linksaf sla en zal ik eens wat zeggen, ik heb werkelijk geen idéé......
Nadat mijn leven het laatste jaar al door mezelf op verschillende vlakken op zijn kop is gezet mocht ik twee weken geleden van mezelf beginnen aan de tweede helft van mijn leven. Vorige week deed ons bedrijf de mededeling dat onze vestiging in Asten gesloten werd en nu sta ik dus ineens midden op die splitsing. Dit betekent dat ik een richting moet kiezen. Ga ik een opleiding met (op mijn leeftijd relatieve) baangarantie volgen? Neem ik die brede, veilige asfaltweg die tussen grijze vangrails monotoon door het landschap snijdt?
Het is voor mij misschien wel de mooiste affirmatie die er bestaat: ik ben kwetsbaar.
Een familielid van me merkte onlangs op, verwijzend naar de vlogs van mijn dochter, dat het hem een wonderlijke ambitie scheen om met persoonlijk nieuws zoveel mogelijk volgers te willen bereiken. Aan de ene kant is dat een begrijpelijke reactie en ik geloof ook niet dat die relatie één-op-één zo ligt. Aan de andere kant is het zo dat ik zelf bewondering heb voor mensen die zich kwetsbaar opstellen, die hun gedrag niet laten bepalen door wat een ander daar van zal vinden.
Ik zie ook in vlogs en op social media dat de berichten van mensen juist het meeste gewaardeerd worden op de momenten dat mensen op hun kwetsbaarst zijn en niet op de (veel talrijkere) momenten dat mensen daar sociaal wenselijk gedrag vertonen. Maar goed, het is niet mijn bedoeling om een stukje te schrijven over het willen hebben van volgers, ik wil het hebben over kwetsbaarheid.
Jezelf kwetsbaar opstellen is in beginsel (voor mij althans) soms beangstigend, het betekent dat je de schaamte over wat je doet of vindt los moet laten en anderen de kans geeft om puur te reageren, doordat je open bent over je gevoel, de plaats waar je het makkelijkste te raken bent.
Het is mislukt, eerder deze week nam ik me nog zo voor om niet te reageren, mensen geloven toch ieder in hun eigen gelijk en vinden bronnen om hun gelijk te vinden. Ik ben niet anders, ik kom tot mijn conclusies dankzij sites als nrc.nl, rijksoverheid.nl, het cbg, de apothekers, virologen en neurologen. Volgens sommige mensen verkondigen die allen fakenews, is het enige doel van de regering het laten sterven van zoveel mogelijk corona-patiënten en is het dom van mij dat ik hen geloof op hun blauwe ogen.
Nou, laat ik je vertellen dat ik onze regering nooit op hun blauwe ogen heb geloofd, dat ik niet gestemd heb op de partijen die in de regering zitten en dat al die partijen (net als overigens alle partijen in ons politieke bestel) een fiks aantal standpunten hebben waar ik niet achter sta.
Maar juist in deze crisis waarin de beleidsmakers toegeven er ook lang niet alles van af te weten en het beleid baseren op de mening van het RIVM (inmiddels ook volgens velen een boevenbende, die er op uit is om massamoord op de NL bevolking te plegen, ze hebben vast gelijk, want daar kan ik niet tegenop argumenteren) en binnen een Outbreak Management Team samen overwegen en proberen het juiste te doen, ben ik onder de indruk. Tot voor een maand of twee geleden had ik me moeilijk voor kunnen stellen dat machthebbers, politici of beleidsmakers in staat zouden zijn hun macht even opzij te zetten en op basis van experts impopulaire besluiten te nemen.
Op mijn plaats Dat is wat ik me voel vandaag. Alhoewel ik weet dat ik op een punt sta waar ik een nieuwe weg in mag en moet slaan en ik nog geen idee heb welke weg ik moet nemen en waar die me heen gaat brengen voel ik me vandaag op mijn plaats.
De eerste Coronaweken voelde ik me doordeweeks soms eenzaam, maar de laatste week voelde ik me op mijn plaats. De weekenden met mijn dochter zijn nu nog waardevoller dan voorheen en de band lijkt zelfs nog hechter te worden ondanks dat we elkaar veel minder zien dan tot voor een half jaar geleden.
Ik heb mijn momenten waarop ik in contact met de natuur en de muziek ben en geniet er van dat ik die momenten alleen kan doorvoelen en dicht bij mezelf mag zijn.
Natuurlijk mis ik op momenten best wel de sociale aspecten van even lekker in mijn stamcafé zijn en te kijken naar mensen, gek te doen op live muziek of te genieten van een goed gesprek, natuurlijk mis ik de laatste maanden af en toe de intimiteit die bij een relatie hoort, elkaar even vasthouden of gewoon even naar elkaar luisteren, maar toch voel ik me prima op mijn plaats.
De laatste dagen wordt er flink gehamerd op het feit dat we voor elkaar moeten zorgen. Toch zie ik nog beelden voorbij komen van mensen die in een grote groep rondlopen onder het mom ""ik ben sterk en ik ben niet bang om ziek te worden", het wordt zelfs letterlijk zo gezegd in interviews, er wordt niet eens gedacht aan het feit dat je een gevaar voor iemand anders kunt zijn, de enige gedachte is "what's in it for me".
Het deed me denken aan onderstaande blog die ik een aantal jaar geleden op mijn vorige website plaatste en die volgens mij actueler is dan ooit, dus hierbij nog maar een keer...
Het failliet van een samenleving?
"Als je goed voor de mensen in je omgeving wilt zorgen, moet je eerst zorgen dat je zelf goed in je vel zit" is een uitspraak die tegenwoordig te pas en te onpas hoorbaar is in zomaar een gesprek in de kantine, de kroeg en bij de psycholoog of therapeut.
Bij deze is het officieel verklaard, jullie vinden al die informatie over Andalusië maar onzin.
De fotootjes op Instagram zijn nog leuk, maar de meesten blijken niet verder dan de kop te lezen. Ik heb het vier maanden geprobeerd, maar als ik een stukje over gevoelens schrijf wordt dat 80 maal zoveel gelezen en aangezien ik het stiekem wel leuk vindt als iemand mijn stukjes leest ga ik overstag.
Omdat Andalusië mij nog wel warm maakt kan ik de naam wel aanhouden en zal ik nog veel foto's uit het warme Spanje blijven gebruiken, maar de site ga ik afbreken en opnieuw opbouwen. Hoe dat vorm gaat krijgen zal ik rustig bekijken, maar het wordt vast meer in blogvorm en minder droge informatie. Meer over mijn gevoel en misschien ga ik af en toe wel weer eens proberen een verdwaald gedichtje te schrijven net als vroeger.
Eens even een keertje niet over Andalusië. De afgelopen weken zijn heftig, veel leven en dood om me heen, veel emotie, mooie, lieve mensen met verlies en verdriet.
Het zijn van die momenten die je terugwerpen naar je basis, de essentie van het mens zijn en de (on)mogelijkheden om er voor elkaar te kunnen zijn.
Afgelopen week was de energie wat minder, de somberheid had een beetje de overhand.
Hoe korter de dagen hoe meer ik verlang naar de zon. 's Morgens in het donker naar het werk en als je klaar bent met werken is het alweer donker. Even checken leert me dat de zon in Andalusië elke dag ongeveer een uur en drie kwartier langer schijnt op het moment, dat is ruim 12 uur per week oftewel gewoon een dag extra zon per week.