Tot voor een paar jaar geleden dacht ik nooit zo na over stilte, geluid is immers iets wat zich veel meer opdringt en opvallender leidt tot verrukking (muziek) of irritatie (herrie). Vanaf het moment dat ik me meer bewust werd van de wonderlijke macht van de stilte heeft deze me echter gefascineerd, zeker tijdens en na mijn stiltereis van inmiddels alweer vijf jaar geleden.
Toen maakte ik voor het eerst uitgebreid kennis met de stilte en de kracht daarvan. Ik merkte dat stilte me meer kon leren dan welk gesprek ook. In de stilte komt vanzelf het moment om alles wat zich in je leven af heeft gespeeld vorm te geven, in al zijn puurheid en zonder dat je erover hoeft te oordelen.
Als je maar lang genoeg in stilte bent komen er zaken uit je onderbewuste naar boven die je leren over jezelf, je hebt gevoelens over zaken waarvan je niet eens wist dat ze je (nog) bezig hielden en er is tijd om die gevoelens met respect te behandelen.
Ook in andere situaties kan stilte je veel leren. Denk aan een gesprek met iemand die je net kent, als er een stilte valt kan die bij de ene persoon heel ongemakkelijk voelen terwijl het bij de andere juist goed voelt, alsof de stilte er is om de omgeving en de mensen daarin te benadrukken.
De ijzigheid van stilte
Aan de andere kant is stilte denk ik niet voor iedereen zo vriendelijk als voor mij. Waar ik de rust ervaar als een gevoel van dichtbij de natuur, dichtbij de oorsprong te zijn, ervaren anderen de stilte als bedreigend. Zoals sommige mensen alleen zijn en anderen eenzaam.
Ik denk dat dit te maken heeft met de manier waarop je brein om gaat met angsten en het is dus ook waarschijnlijk dat je hier weinig aan kunt veranderen omdat de aanmaak van stoffen in je hersens afhankelijk is van je genen en je verleden, en beide zijn zaken die je niet kunt veranderen. Het lijkt wel zo dat mensen die veel moeite hebben met stilte dezelfde mensen zijn die juist moeite hebben met grote mensenmassa's, wat doet vermoeden dat de angst niet in de stilte maar in de mensen zelf zit.
De ervaring van stilte
De ervaring van stilte is dus waarschijnlijk voor iedereen totaal anders en misschien zelfs wel op elk moment anders. Ik weet eigenlijk niet of het van leeftijd afhankelijk is, ik geloof dat ik altijd al een liefde heb gehad voor stilte. Stilte is voor mij een soort muziek, met beiden heb ik een innige vriendschap en ze mogen in hun wonderlijke harmonie naast elkaar bestaan.
Soms ben ik een beetje op mezelf, misschien een tikkeltje autistisch op momenten, maar stilte is mijn vriend. Hoe ervaar jij stilte?