Soms ben ik net een rups, dan verdwijn ik voor langere tijd in mijn cocon. Ik ga zitten denken over verleden, heden en toekomst en kijk dan waar ik uit kom. Het is geen piekeren, maar het er staat wel een tijdelijke muur tussen de buitenwereld en mezelf.
Momenteel is weer zo'n periode dat ik duik, denk, overweeg. Puzzelstukjes uit het verleden vallen op zijn plaats waardoor ik dingen een plaats kan geven, het verleden ziet er heel anders uit als je er met de kennis van nu op terug kijkt en het geeft me de mogelijkheid om dingen te beoordelen zoals ik dat in destijds niet kon. Dat geeft rust.
Het heden staart me aan en daagt me uit, de vrijheid om even niets te hoeven doen dreigt soms te ontaarden in lui zijn. Maar de bevrijding uit een jarenlange structuur heeft tijd nodig en die weg is heuvelachtig. Die weg bewandelen is mezelf weer ontmoeten, hij voert langs mijn angsten, mijn vreugdes en misschien wel langs een onvermoede creativiteit.
Ik weet niet zeker of die weg me dan weer naar de toekomst moet brengen of dat het beter is deze weg in het heden te vervolgen. De toekomst volgt automatisch op het heden, dus het is zonde om te gaan denken over waar (en wanneer) ik niet ben. Als ik mijn energie richt op het heden kan ik me ontdoen van de luiheid en energie genereren die mijn toekomst straks een mooier heden zal maken.
Als ik dit teruglees heb ik weer eens een zweverige blog geschreven waarin heel veel woorden heel weinig zeggen. Het wordt tijd dat ik weer ga landen op aarde, de aankomende lockdown geeft me de kans om nog wat langer in mijn cocon te blijven, daar waar niemand me ziet en ik mezelf kan zijn, daar waar ik geniet, huil, dans, muziek luister, wandel en vooral heel vaak niets doe.