En vorige week was het dan zover, zondagmorgen om half vijf melden op het vliegveld van Rotterdam voor de stiltereis in Spanje. Uiteraard was mijnheer Voorzichtig veel te vroeg en als eerste ter plaatse, wat wel de ruimte gaf om de reisgenoten één voor één te ontmoeten. Er zijn leuke vluchtige eerste contacten met wat later blijkt een uiterst inspirerende groep mensen te zijn.
Het vroege tijdstip zorgt er voor dat we al aan het begin van de middag aankomen in het berghotel in de Sierra de las Nieves, een werkelijk prachtig natuurgebied (en -park) in Andalusië. Het uitzicht is magistraal en de locatie voelt magisch aan, dat gevoel blijft gedurende de hele week.
Op de aankomstdag mag er nog gepraat worden en dat levert dynamische en diepgaande gesprekken op aan tafel. Samen lopen we de berg op en de twee begeleiders blijken warme en intense mensen die later in de week ook laten zien kunstenaars met menselijke emotie en energie te zijn, het was een voorrecht hen te leren kennen.
De stilte in
Nadat we 's avonds samen op de berg aan hebben gegeven wat het verlangen van de reis is -bij mij is dat loslaten (van de angsten die ik projecteer op anderen door ervaringen uit mijn verleden) 
en vastpakken (van alle energie om mij heen, een holistische gedachte)- waarbij bij mij de eerste emoties over het loslaten van de verantwoordelijkheid van dochterlief naar voren komen, volgt een weldadige nachtrust met de eerste droom. Waar ik me normaal nooit dromen herinner blijken ze op deze magische plek nachtelijks voor te komen en ook bij het wakker worden nog duidelijk aanwezig, soms wel meerdere dromen per nacht. Op maandagmorgen zien we voor het eerst de prachtige zonsopkomst, een samenspel van een blauwrode lucht met de groene bergen en de witte ochtendnevel die ervoor hangt.
Daarna wordt na de ochtendmeditatie en het ontbijt de stilte ingeluid. Voor vier dagen niet praten, geen oogcontact, niet lezen of schrijven, volledig terug geworpen worden op jezelf, voor alle deelnemers wel een spannend avontuur, al ziet de één er meer tegenop dan de de ander, ik heb er op dat moment zin in. Gedurende de dag volgen er meerdere meditaties waarbij er tussen de meditaties tijd is voor een wandeling (waarop ik een Spanjaard tegen kom en er stiekem een "hola" uit gooi omdat ik toch alleen loop).
Zintuigen en energie
De maaltijden op de eerste dag zijn een belevenis op zich. Het is een vreemde ervaring om je tafelgenoten niet in de ogen te mogen kijken en het voelt dan ook ongemakkelijk. Gedurende de week wordt dat gevoel minder en worden de maaltijden een klein feestje, de zintuigen blijken in stilte veel scherper dus het eten gaat stukken langzamer en je bent je veel bewuster van de 
smaakschakeringen in het eten, wat vast ook te maken heeft met de kwaliteiten van de kok.
Waar je je gedurende de stiltedagen sowieso veel bewuster bent van de energie van de mensen om je heen is die bij het eten helemaal voelbaar als je met veel mensen bij elkaar zit. Je merkt dat sommige mensen rust uit stralen en dat het fijn is bij die mensen in de buurt te zijn.
De laatste meditatie van de maandag is de "Nada Brahma" meditatie waarbij je met zijn allen een soort hummend geluid maakt. Deze meditatie is me op dat moment teveel, de zee aan geluid, de energie van een grote groep mensen die binnen dendert en de wierook die vanuit het niets mijn neus binnen dringt is wat teveel voor mijn gevoelige persoontje en ik heb de meditatie afgebroken.
Wonderlijke ervaring
Nadat ik op tijd naar bed ben gegaan wordt ik dinsdagmorgen om iets over half vijf weer wakker uit een droom die een duidelijke boodschap voor me achter laat. Ik besluit om 6 uur om in het donker de berg op te lopen om daar de zonsopkomst te gaan bekijken. Die beslissing wankelt onderweg omdat ik me onderweg bij het ritselen in de struiken af vraag welke dieren er eigenlijk in deze bergen rondwaren die mij in het donker beter zien dan ik hen, maar ik besluit dat ik A heb gezegd en dus ....
Op de berg aan gekomen komt na enig wachten de wonderlijke ervaring van de zonsopkomst. Terwijl aan de andere kant de maan nog schijnt begint de omgeving in een langzame dans te veranderen, elke minuut lijkt alles om me heen van kleur te veranderen, het enige wat hetzelfde blijft ben ikzelf.
Er dringt bij mij een diep besef door dat dit is wat ik wil, dat ik vanaf nu geen kameleon meer wil zijn. Ik wil geen dingen doen omdat ik bang ben iemand kwijt te raken, maar ik wil dat ik dezelfde persoon wordt die ik vroeger was, ik wil handelen op basis van vertrouwen en niet op basis van angst. Ik wil dat mensen bij me zijn om wie ik ben en omdat ze bij me willen zijn, ik wil niet dat mensen bij me zijn als ze dat niet fijn vinden voelen en ik wil niet veranderen en geen rol aan nemen die niet bij me hoort. Het klinkt mooi, maar het zal nog een hele weg worden denk ik, ik ga hem stap voor stap bewandelen.
De rest van de dinsdag is erg emotioneel en de wesp die bij de hartmeditatie onder mijn voet kwam te bivakkeren nam mijn wil om één te worden met mijn omgeving wel erg letterlijk, waardoor ik blij ben dat de gezamenlijke wandeling 's middags optioneel wordt. Ik besluit alleen in mijn eigen tempo de bergen in te trekken en bedwing al hobbelend en snikkend een aantal bergtoppen om vier uur later weer terug te komen bij het hotel.
Persoonlijke reading
Na wederom een lekker lange nacht met dit keer maarliefst drie dromen (waarvan ik er helaas van maar van twee snel iets op heb geschreven -ik mocht immers eigenlijk niet schrijven- terwijl ik later hoorde dat een drieluik aan dromen een speciale betekenis heeft) volgt er een woensdag met veel meditaties. Voor mij zat daar ook de mooiste meditatie van de week (de "latifa" meditatie) 
tussen. De woensdag voel ik me heerlijk krachtig en ik heb het geluk dat er 's middags een reading voor me gepland staat waardoor ik een uurtje wat kan praten en oogcontact kan hebben met iemand, vooral dat laatste is een ware verademing.
De reading brengt me veel, de uitspraak dat ik moet stoppen om te proberen een vader en moeder tegelijk te zijn geeft me een onverwachte kijk in de spiegel en is de meest confronterende uitspraak van de week voor me en in de avond mijmer ik daar nog wat over na terwijl ik de berg afdaal en het hotel boven me zie liggen bij het prachtige avondrood.
De nacht naar donderdag brengt een vreemde droom met vallende hijskranen en later die donderdag is er wederom een intense hartmeditatie waar ik veel emotie voel en door een prachtige warme manier door één van de begeleiders door de meditatie wordt heen geleid.
Terug het geluid in
De voorlaatste nacht breng ik in een droom bij mijn dochter in de klas door (ook al heeft ze in werkelijkheid vakantie en is ze daarvan bij haar moeder volop aan het genieten) en op vrijdag wordt het dan tijd om de stilte uit te luiden. Dit gebeurt op een prachtige manier, het oogcontact met alle mensen die ik de dagen ervoor alleen rondom me heen gevoeld heb is van een wonderlijke schoonheid. Er volgt een dag met heerlijke intense gesprekken en ervaringen hoe iedereen de stilte heeft ervaren, de aanwezige mensen blijken zonder uitzondering speciale mensen met prachtige inzichten en verhalen, ieder op zijn manier en met zijn of haar eigen persoonlijkheid.
In de laatste nacht heb ik een droom over een slang die op me af vliegt, ik voel geen angst en de slang blijkt voor mijn neus een grote spin te pakken en het niet op mij te hebben voorzien, het voelt als een overwinning op mijn angsten. Die laatste dag volgt er een geweldig afscheid waarop alle deelnemers één voor één zonder woorden in de ogen wordt gekeken, het zijn zonder uitzondering emotionele momenten en het benadrukt de wonderlijke verbinding die er de dagen ervoor is ontstaan in de stilte. Ik hoop dat ik vrienden voor het leven heb gemaakt.
Inmiddels ben ik weer thuis in ons kikkerlandje en geniet ik nog na van een wonderlijke week, ik denk dat ik voor altijd ben veranderd en dat voelt goed...